Crèche met vakantie

Ze is nog een laatste dagje naar de crèche en dan is Jolien drie weken thuis. Drie weken. Ik moet toegeven dat ik (we!) even moest slikken toen ik dat eind vorige maand op het reservatieformulier las. Een week tijdens de Gentse Feesten, dat had ik wel gedacht. En een weekje aansluitend ervoor of erachter was ook nog wel te verwachten. Maar ze zijn dus nog een week langer gesloten. Nuja, het was mijn eigen schuld. Ik had het vakantieoverzicht dat ik begin dit jaar gekregen had maar beter moeten bekijken.

Ik zie dus onverwacht mijn werkgelegenheid en bijgevolg ook mijn inkomen deze maand drastisch beperkt worden. Gelukkig heb ik deze week een goedbetaalde grote opdracht gehad en zorgt dat op financieel gebied al wat voor een mentale geruststelling. Ik zal nog wel wat werken tijdens haar dutjes en als ze er een paar keer in zou slagen om zich op haar eentje bij mij in mijn bureau bezig te houden. En Mario zal ook wel tijd vrijmaken om zich over haar te ontfermen als ik toch per se een opdracht moet afkrijgen. Maar uit ervaring weet ik dat dat toch beperkt blijft.

Wat vervelender is, is dat Mario op slag ook minder aan werken zal toekomen. Hij werkt in de woonkamer en als Jolien thuis is wordt hij ook vanzelf meer gestoord. Groentepap, fuitpap, tussendoortjes, pamper verversen, omkleden voor en na het slapen,... Ik val geregeld met Jolien de woonkamer binnen en verstoor dan de rust die zijn tekenwerk toch wat makkelijker maakt. Ik overweeg daarom om haar eetstoel drie weken in de keuken te installeren en daar ook voor mij een klapstoel te zetten (we hebben geen tafel in de keuken), zodat hem toch wat extra rust gegund wordt. En daarnaast zal ik er ook geregeld met Jolien op uit trekken om leuke dingen te gaan doen. Want al was het even slikken, ik kijk er toch erg naar uit om veel met haar bezig te kunnen zijn en haar een fijne vakantietijd te bezorgen!

Valkenburg

Ons weekendje weg was een succes. Voor ons was het heerlijk om weer het koppel te kunnen zijn dat we al de jaren voor de komst van Jolien waren. Nu we met 3 zijn, verschuift dat gewoon wat naar de achtergrond. Je leven is meer geregeld door Joliens eet- en slaapuren en als ze wakker is ben je vanzelf veel met haar bezig. Ze is nog volledig van ons afhankelijk en komt op de eerste plaats. Logisch en geen probleem, maar dat neemt niet weg dat het ook leuk is om weer met tweetjes op stap te zijn en dat we elkaar wat begonnen te missen. We hebben er dus volop van genoten.

Jolien op haar beurt heeft zich voorbeeldig gedragen. Veel buiten gespeeld, binnen rondgelopen, flink gegeten, braaf geslapen en maar één keer een huilbuitje uit koppigheid gehad. Mijn ouders hebben dat fantastisch gedaan. Toen ik na afloop aan mijn vader vroeg of het dan wat meegevallen was, antwoordde hij in zijn geheel eigen stijl "laten we zeggen: het is niet tegengevallen. Maar ge moet dat nu ook niet elk weekend doen". Neem het van mij aan: een positieve conclusie. En dat laatste vind ik maar logisch!

Weekendje weg

Ik kijk erg uit naar het weekend. We gaan een nachtje op hotel in Valkenburg, maar dan wel zonder Jolien. Ik heb geregeld dat ze bij mijn ouders mag gaan overnachten als cadeautje voor Mario voor onze eerste huwelijksverjaardag, want op 6 juni waren wij één jaar getrouwd. Niet het gemakkelijkste jaar uit ons meer dan zevenjarig samenzijn, maar dat had meer met de komst van Jolien te maken (ze is wel nog lekker rebels als buitenechtelijk kind geboren!) dan met de overstap naar de huwelijkse staat.

Een overnachting zonder Jolien is een primeur. Mijn schoonouders hebben er al een paar keer een avondje op gepast terwijl wij met ons tweetjes weg waren, maar dan waren we er 's ochtends altijd weer om haar uit haar bedje te halen. Ik hoop dus dat ze haar manieren houdt en dan zullen wij dat ook doen!

Update: We waren best tevreden over hotel Ziza. Nette kamers. Piepkleine, maar functionele en vooral schone badkamer. Zeer centraal maar toch rustig gelegen. Lekker, verzorgd en vooral ook origineel ontbijtbuffet. En bovenal heel vriendelijke en behulpzame uitbaters (we mochten onze bagage na het uitchecken nog laten staan).

Respect

Vanmiddag stappen Mario en ik de deur uit om een broodje te gaan eten. Een paar huizen verder merk ik plots een duif op, die in een hoekje achter een houten palet op de stoep zit. Hij zit daar zo vreemd en stil, dus ik stop en ga er even naar kijken. Het dier is duidelijk gewond. De linkervleugel ligt van zijn lichaam af en ik zie een donkere plek tussen de veren op zijn rug en flank. Zeker aangevallen door een kat, concludeer ik. Met dit weer geef ik het dier maar weinig overlevingskansen, maar Mario besluit onmiddellijk om het wat water en iets te eten te geven. We keren dus terug naar huis en komen een minuutje later terug met de uitgeknipte bodem van een leeg flesje water, gevuld met lekker koel water, en een koekje van Jolien dat toch maar lag uit te drogen. Het dier is bang als ik te dichtbij kom en flapt met zijn vleugels, maar geraakt niet verder weg dan een paar centimeter.

Op dat ogenblik stopt een metertje verder een blauwe, getunde Volkwagen Golf waar een jong koppeltje uitstapt. Wenkbrauwpiercing, allebei een oversized bermudashort, beetje stoer uiterlijk en een boxer op de acherbank. Met het idee "meer kunnen we niet doen, ik zou niet weten wie we voor een gewone duif kunnen bellen" willen we verderstappen, maar het koppeltje heeft de duif gezien en komt onze kant op. "Zit die hier al lang?" Ik leg uit dat we hem zo gevonden hebben en niet weten wat we nog kunnen doen en het meisje stapt kordaat op de vogel af, pakt hem op en inspecteert hem. "We brengen hem naar de dierenarts" en nog geen tel later hebben ze de plannen, die ze ongetwijfeld hadden, laten varen en zitten ze alweer in de auto om het diertje te laten redden door iemand met kennis van zaken. Het toeval wil dat we hen op de terugweg na ons broodje weer tegen het lijf, of beter 'de auto' lopen. De dierenarts vermoedt dat het beest tegen een raam gevlogen is en de pootjes zijn verlamd. Als dat in orde zou komen, overleeft hij het.

En zo hebben Mario en ik ons tijdens het eten bezonnen over uiterlijk en daden. Dat een uiterlijk hoegenaamd niet alles zegt over hoe iemand is, dat het ons zo raakte dat die twee stoere begin-twintigers zich zo om die duif bekommerden (en dat wij het dier zijn plan hadden laten trekken met wat water en een koekje - "loop zelf maar naar de dierenarts"?). En dat je dus respect kan afdwingen met wie je bent en bovenal met wat je doet.

Een mooie parabel over een gewonde stadsduif en een zweem van magie in het dagelijkse leven.

14,5 maanden

Of in gewone mensentaal: dik een jaar en twee maanden. Jolien heeft 2 tanden onderaan, 4 tanden bovenaan en achter die bovenste tanden volgt een gat en dan aan elke kant het begin van nog een tand, een kies vermoed ik.

Als je er eens bij stilstaat beschikt ze al over een indrukwekkend arsenaal aan vaardigheden. Daarom hier een willekeurig en niet-beperkend overzichtje:

- vooruit én achteruit stappen
- zelf van een bekertje of glas drinken
- met het nodige gemors alleen eten (ik mág gewoon niet meer helpen, want dan begint ze kwaad te protesteren) (kleverige pap met al wat grotere stukken erin lukt het best)
- in haar handjes klappen en met haar handen draaien
- haar sokken uittrekken
- "Hoor je dat?" zeggen door met haar vinger naar haar oor te wijzen en een verbaasd of enthousiast "o" uit te stoten
- met een rietje drinken (ze was nog geen jaar toen ik haar eens van mijn chocomelkje liet drinken met het idee "ze krijgt daar toch niks uit". Flinke misrekening! Sindsdien moet ik het met halve of zelfs nog kleinere chocomelkjes stellen...)
- helpen tijdens het aankleden (armpjes in de mouwen of armsgaten steken, sokken en schoentjes tegen haar voeten houden, hoofd opheffen of buigen als je een body'tje aan- of uittekt)
- dansen (met de armen zwaaien of met haar poepke schudden)
- mama, papa, ba(l) en dada zeggen
- zwaaien en handkusjes werpen
- tutje en Peppa zelf afgeven als je haar uit bed haalt
- zich kwaad maken als ze haar goesting niet krijgt
- een balletje weggooien of tegen een bal trappen
- giechelen, huilen, boos en bang zijn, ons tot wanhoop drijven en ons keer op keer helemaal doen smelten, maar dat hoort er natuurlijk allemaal bij!

Van NAN AR naar gewone opvolgmelk, 2e poging

Ik had al eens een poging ondernomen om over te schakelen van NAN AR naar gewone opvolgmelk, maar toen was het nog te vroeg. Deze keer is het wel gelukt. Jolien drinkt al goed van een bekertje en drinkt ook geregeld gewoon volle melk, dus ik heb nog eens een poging ondernomen. Ik moet wel nog een schepje Bambix 7 granen toevoegen om het een klein beetje in te dikken, maar deze keer gaat het goed. Nu zal ik mij maar eens verdiepen in het afbouwen van flesjes, zeker? Wanneer moet dat en hope pak je dat aan? Iemand tips?

Woordjes leren

Fysieke dingen pikt Jolien heel snel op en vergeet ze niet meer, maar haar woordenschat is nog beperkt. 'Mama', 'dada' en iets dat klinkt als 'bwoabwoa' (voor papa) zijn al een tijdje vaste waarden. 'Nee' kan ze ook al aardig hanteren. En één enkele keer komt er 'poe' ('poes', of wat had je verwacht?) uit, maar de meeste poezen worden toch nog begroet met enthousiast-verbaasde 'o'-, 'é'- of 'a'-kreetjes.

Dat gebrek aan woordenschat kan soms wel behoorlijk frustrerend zijn, zowel voor haar als voor ons. Daarom dacht ik een tijdje terug 'ik ga mij eens wat meer toeleggen op haar spraak- en taalontwikkeling'. 'Mama' en 'papa' had ik al een paar keer opnieuw geoefend en dat lukte steeds beter. Tijd om een stapje verder te gaan! Ik zette Jolien dus op ooghoogte voor mijn neus zodat we goed oogcontact konden maken en trok haar aandacht door met een balletje te zwaaien. "Kijk Jolien! Bal! BAL". Ze kijkt aandachtig naar mijn lippen. "Kijk Jolien, BAL!" Opperste concentratie. Ze neemt een hap lucht en daar komt het... "MUI!"

Ze had er zo hard haar best voor gedaan dat ik haar toch maar uitvoerig gefeliciteerd heb. Later is trouwens wel gebleken dat mijn inspanningen niet tevergeerfs waren. De dag nadien duidde ze in een Hoplaboekje een bal aan en zei ze enthousiast "Baaaaaaaaaaaaaa". Ik zal mij er wel nog eens mee moeten bezighouden, want ze loopt nu wel geregeld "Baaaaaaaaaaa" te zeggen, maar meestal op momenten dat er helemaal geen bal te bespeuren valt!

Joliens eerste praline

Gisteren bij mijn ouders. Na het eten haalt mijn vader een doos pralines uit de koelkast en gaat ermee rond. Jolien zit op de grond te spelen en hij houdt de doos om te lachen ook voor haar neus. Dat zal wel buiten haar reactiesnelheid gerekend zijn, want zij graaide biksemsnel een praline uit de doos en begon er met smaak op te sabbelen. Ik heb nog even geprobeerd om die praline te vervangen door een blokje marsepein dat ook in die doos zat, maar daar dacht Jolien anders over. Ze moest die ene praline hebben en niks anders. (Had ze dat blokje marsepein uit die doos gegraaid, had ze hoogstwaarschijnlijk dát willen hebben en niks anders). Ze huilde woedend tot ik haar de praline teruggaf. Met z'n vieren hebben we zitten toekijken hoe ze glunderend en smakkend de praline opat en oplikte. De slagroomvulling was zichtbaar een verrassing, maar ze verdween wel met evenveel smaak. Af en toe heb ik een stukje gepikt, maar het meeste van die praline heeft ze wel zelf opgegeten. En wat doet chocolade? Aja, smelten natuurlijk! Met dit smakelijke resultaat:

"Mama ik verveeeeeeel mij"

Als je dit zinnetje deze zomer beu gehoord bent, is dit misschien een tip om je kinderen even zoet te houden én hen tegelijk bewust te maken van de gevaren van de zon en hoe ze zich ertegen kunnen beschermen... Een spel van de Federale Overheidsdienst voor Volksgezondheid met tekeningen van mijn eigenste ventje!

Stilgevallen

Nee, ik ben niet gestopt met bloggen, ik ben gewoon een tijdje stilgevallen. Excuses genoeg, maar met een licht schaamtegevoel moet ik toegeven dat de eigenlijke reden daarvoor toch oerdegelijke luiheid is.

Het begon met ons reisje naar Stresa. Heel leuke reis trouwens: charmant stadje met steegjes, een promenade langs de oever van het meer, drie mooie eilandjes waar je met de boot naartoe kan, een kabelbaan naar een berg (tip: de afdaling kan je maar beter niet met een koets proberen te doen, wij hebben nogal gevloekt maar zulke avonturen zijn achteraf wel de leukste herinneringen), een dierenpark, Milaan op 80 km en het pittoreske stadje Orta met mini-eilandje en heuvel met kapelletjeswandeling op 20 km. Het huisje viel wat tegen (eigenlijk heb je maar 2 goeie slaapkamers en een lichtelijk ongezellige woonkamer), maar we zijn dan gewoon veel op stap geweest, we hadden toch veel geluk met het weer!

Na de vakantie voelde ik mij moreel verplicht om mijn verhaal hier met wat fotootjes te illustreren, maar die moest ik dan eerst van het fototoestel naar de computer laden. Een klusje van twee keer niks, maar om een of andere reden stel ik dat altijd uit, ken je dat? Een week later liep mijn vaste computer (waar ook alle foto's op staan) tijdens het opstarten constant vast en ben ik voor de zekerheid met mijn laptop beginnen werken. Daar de foto's opladen vond ik niet zo'n prettig idee, want dan staan ze niet bij de rest en gaan ze misschien verloren. Bovendien heb ik op mijn laptop geen RSS-feedreader geïnstalleerd (mijn favoriet: Google Desktop) en raakte ik zo'n beetje de voeling met blogland kwijt.

Je ziet: excuses genoeg, maar ik geraakte gewoon even niet terug op gang. Je vergeet ook hoe weinig tijd een berichtje schrijven wel in beslag neemt. Weer zoiets waar je soms tegenop kijkt, maar dat uiteindelijk altijd wel blijkt mee te vallen...

Maar het knaagde wel. Ik miste de vertelsels van anderen en de kleine verhaaltjes over Jolien en andere belevenissen stapelden zich in mijn hoofd op. Dus hier ben ik weer! Ik hoop natuurlijk stiekem dat jullie mij gemist hebben, maar de bezoekersstatistieken zijn toch niet helemaal doodgevallen, dus ik wil die trouwe lezers bedanken en kan je garanderen: ik ben weer gelanceerd! En als toemaatje: enkele foto's van onze vakantie in Stresa!