Opnieuw ziek

Na de eerste overgeefperiode en de kleine opstoot nadien was ik het eindelijk net verleerd om bij elke hoestbui te denken "niet overgeven!". Maar nu is het liedje weer herbegonnen.

Vrijdagnacht was er het eerste signaal. In het midden van de nacht begon ze fel te huilen en dat is niet van haar gewoonte. Omdat ik haar met een tut, haar slaapknuffel, aaitjes over haar hoofd en Slaap Kindje Slaap niet gesust kreeg, heb ik haar uit bed genomen voor een knuffel. Na een paar minuten borrelde er een boer op en weer een paar minuten later begon ze te kalmeren. Terug bed in en ze heeft de nacht uitgeslapen.

Zaterdagochtend mocht ik dus naar de opendeurdag van het ISPC, een horecagroothandel waar tijdens die gelegenheid overal hapjes en proevertjes staan. Normaal is Jolien erg nieuwsgierig naar alles wat eetbaar is en gaat haar mondje bij elk hapje dat ik haar toestop gewillig open. Maar deze keer niet. Ze draaide haar hoofd weg en hoeste en kokhalsde elk brokje weer uit, ook dingen die ze anders wel graag eet. 's Middags moest ze maar een halve portie groentepap hebben en voor de rest heeft ze veel geslapen, wat overdag ook niet van haar gewoonte is. Ik had nog werk en Mario zou in de namiddag met haar gaan wandelen, maar daar is niet veel van in huis hgekomen. Hij was nog maar net de deur uit toen hij *ding*ding*ding*ding*ding*ding* alweer aanbelde: Jolien had haar fruitpap overgegeven. De Beco, zijn jas, zijn portefeuille (eik!), zijn pull en Jolien zelf hingen helemaal vol. De rest van de avond was er geen probleem meer.

Zondag was ze nog altijd niet in orde. We gingen eten met mijn ouders en waar je haar anders lang stil kan houden met een sneetje stokbrood had ze ook nu weer geen belangstelling voor eten. Ze sliep opnieuw meer dan gewoonlijk en tegen de avond begon haar temperatuur te stijgen, tot 37,7°C.

Maandag kreeg ik in de namiddag telefoon van de crèche: Jolien had haar fruitpap overgegeven. Ik verdunde haar fles 's morgens en had als middagmaal kip met rijst en wortelen gevraagd om haar geen te zware maaltijd te geven, maar de halve portie fruitpap was er dus niet ingebleven. Ze mocht wel nog blijven, ik moest haar niet meteen komen halen.

Maar gisteren was de ondertoon anders. Na twee happen groentepap was haar fles van 's morgens er met een krachtige straal weer uitgekomen. Deze keer moest ik haar toch wel komen halen "en of ik niet eens naar een dokter zou gaan". De hele toon in het verdere gesprek is mij een beetje slecht gevallen. Alsof ik er helemaal niet mee inzit dat ze geregeld overgeeft. Ja, ik vind het ook wel raar dat ze op zo'n korte tijd drie periodes kent waarin ze moet overgeven, maar ik heb uitgelegd dat tijdens onderzoek voor haar reflux een echografie van haar buik is gemaakt en daaruit bleken geen constructiefouten of misvormingen. Tijdens de laatste controle bij de kinderarts om haar gewicht op te volgen is een bloedonderzoek gedaan waaruit blijkt dat ze geen allergieën heeft. En toen ze de eerste keer ziek werd en begon over te geven, ben ik naar de huisarts gegaan en deed er een virus de ronde. Het is dus niet dat ik er nog helemaal niet naar omgekeken heb.

Maar omdat de crèche zo aandrong heb ik toch onmiddellijk een afspraak gemaakt bij de vervangende kinderarts (Gerniers was met vakantie). Het fysieke onderzoek leverde niets bijzonders op. Omdat de crèche de opmerking had gemaakt dat het opvalt dat Jolien maar 1 keer op een dag overgeeft en aangetoond is dat ze geen voedselallergieën heeft denkt de dokter eerder in de richting van een voedselintolerantie. Ik moet nu dus een paar weken sojamelk geven en heb ook een staal van de stoelgang binnengebracht waarvan het resultaat vrijdag bekend is.

Maar hoe langer ik erover nadenk, hoe minder ik mij kan vinden in de piste van de voedselintolerantie. Ik geef die melk al máánden, dan had ze daar toch sneller op gereageerd? Of constant? Want die overgeefperiodes gaan wel altijd gepaard met een algemen 'malaise', een snotvalling en eventueel een hoest. Als dat staal geen resultaat oplevert, ben ik dus eerder geneigd om te denken dat ze gewoon snel last krijgt van haar maag als ze een of ander ziektekiempje opraapt. Maar tot alle medische resulaten binnen zijn sluit ik voorlopig nog niets uit, laat ik de dokters hun werk doen en ben ik allang blij dat ik haar vandaag niet heb moeten halen, want er moet nog gewerkt worden ook!