Secret Santa 2012

Welnee, natuurlijk is die doos geen dagen meer blijven staan. Eén, ik ben daar te nieuwsgierig voor. En twee, mijn moodboard omvat hoofdzakelijk eetbare cadeautjes, dus ik wil het risico niet lopen dat ze bederven. Sterker nog: de inhoud is al helemaal op. In het begeleidende kaartje schrijft de bakmadam dat haar hart een sprongetje maakte toen ze mijn moodboard las, en ik kan het niet beter getroffen hebben dan met zo'n baklustige Secret Santa.

We zijn allevier verwend met een mooie blikken doos vol koekjes: eentje met ieders naam erop, chocolate chips cookies, winterse sneeuwkoekjes, vanille koekjes met 'Home made'-logo en nog twee doosjes met marsepeinen balletjes met cacao on bresilienne nootjes. En alsof dat allemaal nog niet genoeg was, kregen mijn kleine knutselfans nog een apart pakketje met kleurpotloden, wasco's en waterverf. Eef, ze hebben zich er helemaal op gestort en kleuren er nog regelmatig mee. Bedankt! Je hebt ons rotverwend. En mocht het niet zo not done zijn, ik zou je meteen om alle recepten vragen, want je maakt echt superlekkere dingen! Kunnen we niet regelen dat je volgend jaar opnieuw mijn Secret Santa bent? Kan ik je overigens op Facebook terugvinden?

 

Stipt op 18 december, zoals afgesproken, deed ik dan ook mijn pak op de post, naar Tazke. Eerlijk gezegd vond ik het behoorlijk moeilijk. Haar kinderen zijn al wat ouder dan de mijne en haar moodboard gaf wel een goed beeld van welke zaken ze zoal leuk vinden en via haar blog leer ik haar kennen als een topmama die vanalles van onder haar naaimachine tovert, maar het was niet makkelijk om dat naar concrete cadeautjes te vertalen. Gelukkig bakt ze graag met haar dochter en omdat je daar heel leuke spullen voor kan vinden, ben ik resoluut die weg ingeslagen. Een uitsteekvorm voor koekmannetjes die je op verschillende manieren kan afwerken, een bakvorm voor een minikerstboomcake, cupcakevormpjes, echte candy canes en zelfgebakken koekjes waar iedereen van kan meesnoepen. Hopelijk valt het in de smaak!

Voor mij was het alleszins weer een geslaagde editie! Cadeautjes geven en krijgen en nieuwe bloggers leren kennen, ik blijf het een topinitiatief vinden. Bedankt, Tess! En ik wens jullie meteen allemaal warme kerstdagen en een gezond en zorgeloos 2013 toe!

Ik bijt de spits af!

Tess, zou het kunnen dat ik bij dezen de allereerste ben die haar Secret Santa cadeau ontvangt?

De doos blijft nog even dicht tot Mario hier ook is, maar ik ben alvast razend benieuwd naar de inhoud en de afzender en zwaar onder de indruk van de snelheid van mijn gulle schenkster!

Over op-voeden

Ik heb al vaak tegen Mario gezegd dat wij met Jolien eigenlijk feitelijk een vrij gemakkelijk opvoedbaar kind hebben. Hij mispakt zich daar nogal eens aan omdat ze een beetje een bleiterke is. Het groeit er gelukkig steeds meer uit, maar als er iets tegenzit heeft ze al snel de neiging om kort maar heftig en vooral met de nodige decibels te beginnen wenen. Zeker als baby had ze een kort lontje en een luid alarm. Of het verband zou kunnen houden met de zware reflux die ze al een week na haar geboorte kreeg, dat weet ik niet, maar ik zou er alleszins niet van versteld staan als de maandenlange refluxtijd en de latere huilbuien een zekere gehoorschade veroorzaakt zouden hebben. Maar zoals gezegd groeit ze gelukkig steeds meer uit de huilbuien en kan ze dat huilen ook steeds beter controleren als je haar er in de juiste gevallen op wijst dat ze daar toch niet echt reden toe heeft. Wat natuurlijk niet wegneemt dat een kind alle recht heeft om te huilen als het zich pijn doet.

 Er is hier dus al heel wat opgevoed de afgelopen 4 jaar, en met succes vind ik zelf. Voor een groot deel is dat te danken aan het feit dat Jolien echt wel voor rede vatbaar is. Uitleggen waarom we bepaalde dingen van haar vragen of verwachten en allebei consequent op dezelfde manier reageren, of op z'n minst overleggen werkt heel goed voor haar. Ik heb haar nog nooit in de hoek gezet.

Alleen tijdens het eten worden we soms zot van hoeveel we Jolien achter de veren moeten zitten. Ze eet vrij veel verschillende dingen en ze staat heel vaak open om op z'n minst van iets te proeven, dus daar ligt het probleem niet. Maar het schijnt haar allemaal zo weinig te interesseren. Een bord spaghetti gaat er nog aan normale snelheid in, maar bij zowat al het andere eten raakt ze zo vreselijk snel afgeleid. Dan begint ze te prullen met speelgoed of tekengerief. En als we dat van de tafel bannen, dan wil ze wel muziek opzetten of begint ze met Lena te spelen. Haar laten helpen met het koken maakt ook niet veel verschil. Ze is gek op koken, dus ze helpt dolenthousiast mee in de keuken, maar het gebeurt evengoed dat ze daarna te moe of te afgeleid is om er nog veel van te eten. Haar bord aantrekkelijker maken, maakt ook niet veel verschil uit. We hebben al hele constructies gemaakt met gezichtjes en puree in de vorm van ijsjes en wat weet ik nog allemaal. De eerste drie happen gaan dan wel enthousiaster naar binnen, maar daarna valt het weer stil. Een dessertje als ze flink eet is al bijna twee jaar een standaardgegeven (doosje rozijnen, een reepje kinderchocolade, een stuk fruit,...). We verwittigen haar wanneer ons bord bijna leeg is en we dus de tafel gaan afruimen, zodat ze de tijd heeft om ook zelf haar bord op tijd leeg te eten om dat dessertje te verdienen. Ik schep een haalbare portie op haar bord, zodat ze ook effectief haar bord zonder problemen kán leegeten. En als ze iets geproefd heeft en het echt niet lust, mag ze dat gewoon laten liggen.

Kortom, ik denk niet dat ik onrealistische verwachtingen heb en dat er niet één opvoedingstruc is die ik nog niet geprobeerd heb. Ik probeer geen te grote druk te leggen en ga zeker vergelijkingen uit de weg als "kijk eens naar Lena, die is tenminste wél flink aan het eten" wegens vernietigend voor het zelfvertrouwen.

En moest het nu nog zijn dat ze gewoon geen honger heeft, ik zou er nog vrede mee kunnen nemen. Want dat is nu net de aanleiding voor deze blogpost: ik ben niet gefrustreerd omdat ik haar (nog) niet kan leren dooreten, maar ik word wel gefrustreerd omdat zich de laatste weken steevast het volgende patroon aftekent:
- ik moedig haar tijdens het eten minstens 100 keer aan om verder te eten met een of andere variant op "neem nog eens een hapje"
- ik prijs haar als haar bord dan uiteindelijk toch leeggegeten geraakt
- ik vraag haar of ze zeker is dat ze genoeg gegeten heeft, want dat ze beter nu nog wat eet als ze nog honger heeft en dat ze haar dessertje sowieso al verdiend heeft
- ze krijgt haar dessertje
- ... en nadat alles afgeruimd is bekent ze schoorvoetend dat ze nog honger heeft!!

De laatste weken had ze duidelijk meer honger en heeft ze een groeischeut doorgemaakt, waardoor ik aan haar bede om extra eten heb toegegeven onder de voorwaarde 'maar dan wel iets gezonds' (fruit of yoghurt dus). Maar toen ze gisteren zelf vroeg 'mama, ik heb nog honger in iets gezonds', merkte ik dat dat patroon dringend doorbroken moet worden. Vanaf vanavond schakelen we de strijd om haar te leren eten wanneer er eten op tafel staat weer een versnelling hoger. Eten als er eten op tafel staat en anders moet je maar wachten tot de volgende maaltijd. En zo geraakt ze misschien ooit goed (op)gevoed.

Secret Santa 2012

Dat was even schrikken! Ik had mij al stiekem afgevraagd of Tess weer een Secret Santa zou organiseren, waarbij bloggers een kerstgeschenkje zoeken/maken voor een andere blogger, die hen willekeurig wordt toegewezen. En dan komt het verlossende bericht dat ze het effectief doet, en dan denk je "fijn, ik breng mijn inschrijving binnenkort wel eens in orde". En dan zie je berichtjes van mensen die zich ingeschreven hebben en denk je "juist, dat moet ik ook nog snel eens doen". En dan ontvang je plots een mail van Tess zelf en besef je ineens dat die inschrijvingen eigenlijk niet zo heel lang meer lopen. En dat je je verdorie nog zal moeten haasten om dit leuke initiatief niet te mislopen. En dan geraakt die inschrijving plots wel de deur uit.

Ik ben er zeker van dat ik niet de enige ben bij wie het zo loopt. Dus voor alle uitstellers: die 17e november, dat is dus echt zo lang niet meer he! Dat is niet nu zaterdag, maar de zaterdag erop! En dan is het schluss, fini. Ik weet niet hoe het dan met jou zal zitten, maar ik ben lekker zeker dat ik nu alvast wél ingeschreven ben!

Alle info en voorwaarden, vind je hier.

Dochterliefde

"Mama, jij bent de aaaaallerliefste van het hele land!" (Meestal is het de hele wereld, maar vandaag blijkbaar enkel het hele land)
"Oooh, maar ik zie jou ook heel graag hoor, schatje. Ik vind jou ook de allerliefste!"
"En mama?"
"Ja?"
"Ik zie jou ook overal! In het licht van de deur, in de deur, in de muren, in de gordijnen, in de regenboog, in de lucht,..."
"Slaapwel Jolien."
"Slaapwel mama. En ik zie jou ook in de stoel, en in de klas, en in..."

En ook toen de deur allang dicht was, ging de opsomming onvermoeibaar verder. Ik heb maar niet proberen uit te leggen dat ik haar niet in alles zie, maar alles in haar.

Nooit meer, mama

Woensdag was Jolien al om 19u onder ostentatief in-de-ogen-gewrijf aan het klagen dat ze moe was. Tien minuten later was Lies hier en verdween de vermoeidheid natuurlijk als bij toverslag, en herhaalde ze zelfs haar verzoek dat de laatste dagen geregeld eens weerkeert: dat ze graag eens langer zou willen opblijven. Tegen 19u30 vond ik het eigenlijk echt wel bedtijd (mede zodat we nog op een deftig uur zouden kunnen eten), maar toen begon net "Iedereen Beroemd" op Eén, waarin mijn vader normaal aan bod zou komen. Leek mij toch wel leuk om te zien, zowel voor mij als voor haar. Ik sloot dus een deal met Jolien: ze mocht langer opblijven om haar opa op tv te zien, maar dan zou ik deze keer geen boekje voorlezen. Afgesproken.

We hebben 25 minuten gewacht om dan vast te stellen dat ze het interview met mijn vader niet in het betreffende item verwerkt hebben en tegen die tijd was Jolien lichtjes ingestort. Toen ik haar in haar bed legde, krulde ze zich meteen op om te slapen en zei ze tegen mij: "Mama, ik wil nooit meer langer opblijven." Ik heb geantwoord "Dat zullen we nog wel eens zien als je 16 bent." Maar ze hield voet bij stuk: "Ik wil echt nooit meer langer opblijven, zelfs niet als ik 16 ga zijn."

Geen probleem, schatje. Staat genoteerd! :-)

Ruzies bijleggen volgens Jolien

Mario ging Jolien vandaag in de opvang halen.

M: "Hoe was het vandaag op school, Jolien?"
J: "Goed, maar ik heb wel één keer ruzie gemaakt met E."
M: "Oei, en waar ging die ruzie over?"
J: "Over de bal."
M: "En heb je het dan weer bijgelegd?"
J: "Ja."
M: "Da's goed. En hoe heb je het goedgemaakt?"
J: "Toen ik de bal had."

Zal ik maar gewoon hopen dat dit bij de peuterleeftijd hoort, en geen teken is van slecht ouderschap?

Danstalenten

Toen Jolien eind april zo voor de tv stond te dansen, bleek duidelijk dat ze te veel naar de winnares van het Songfestival had gekeken.

En soms danst ze meer als een ongeleid projectiel:

Nuja, haar stijl is altijd al een beetje - euhm - bijzonder geweest, al was haar start niet zo slecht. Ik kan alleen maar hopen dat dit überschattige gewiebel de voorbode is van een juister gevoel voor ritme en lichamelijke expressie:

Nieuwe vintage vloertegels uit de jaren '50, '60 en '70

(Ver)bouwers aller landen met een voorkeur voor retro en vooral schone oude vloeren, ik denk dat ik een buitenkansje voor jullie heb. Vorig jaar is mijn grootvader overleden en sindsdien zijn mijn moeder en haar zussen bezig met het opruimen van zijn huis. En zijn hangar, want hij had een bloeiende handel in bouwmaterialen in de jaren '50, '60 en '70. Het gevolg is dus dat mijn ouders en tantes nu hele partijen nieuwe oude (of vintage, zo je wil) vloertegels in de aanbieding hebben. Een bijzondere stockverkoop van CERABATI Wasserbillig-Jurbise vloertegels 10 cm x 10 cm x 0,7 cm. Nieuw en in originele verpakking. Foto's, info en contactgegevens vind je hier. Voor sommige tegels zijn er ook (bijhorende) plinten beschikbaar.

De reden waarom ik hier nu wat publiciteit voor maak, is dat het huis van mijn grootouders sinds kort verkocht is. Binnen enkele maanden moet de opkuis dus helemaal rond zijn, en wat dan niet verkocht is verdwijnt gewoon in een afvalcontainer. Ik heb zelf niets met vintage. In ons huis komt er een mooie, strakke gietvloer. Maar ik begrijp de liefde voor schatten uit het verleden wel - en het idee dat deze authentieke tegeltjes verloren zouden gaan, vind ik een spijtig vooruitzicht. Vandaar deze extra publiciteit. Spread the word. Deel dit bericht of de advertentie op Facebook of waar dan ook. Ik ben zeker dat we hier nog iemand gelukkig mee kunnen maken! En als je interesse hebt, neem je maar contact op met mijn vader. Met de verdere afhandeling heb ik niets te maken - mijn rol is louter die van Cupido!

Lena in volle sprint

Het is hier stilletjes, maar dat komt omdat het in de echte wereld hard vooruitgaat. Dat fenomeen kent u als ervaren bloglezer wel al. Tijd dus om al die nieuwigheden even vast te leggen.

Toen Lena goed een jaar was, heb ik met haar de afspraak gemaakt dat we gewoon tegen iedereen zouden zeggen dat ze nog maar negen maanden was. Dat zou tenminste overeenkomen met haar kledingmaat (68, ofwel maatje 6 maanden), met het feit dat ze nog altijd geen tanden had en dan zou ze met haar motorische ontwikkeling (vlotjes aan twee vingers en wankelend aan één vinger stappen) zelfs wat voor liggen op leeftijdsgenootjes. En dan vierden we in september gewoon lekker opnieuw haar eerste verjaardag, iedereen content.

Nu, twee maanden later (14 maanden in moedertaal) vindt ze het precies zelf tijd dat er wat schot in de zaak komt. Maat 68 wordt langzaam te klein, 74 lijkt de nieuwe norm te worden. Het eerste witte puntje boort zich al een week een weg naar de buitenwereld. En na wat extra oefenen met Mario maandagavond heeft ze blijkbaar ook voor het stappen een klik gemaakt, want sinds dinsdag is ze plots met volle overtuiging alleen weg. Al lijkt het soms toch iets vlotter te gaan als ze iets in haar handen heeft. Ingebeelde houvast kan precies wonderen doen!

Echt op alle vlakken schiet ze als een komeet vooruit. Ik heb haar weken attent proberen te maken op de poezen van de buren, maar nu ze ze eindelijk opgemerkt heeft, is ze er laaiend enthousiast over. Mijn "poes" imiteert ze met een geconcentreerd "ph", mijn belachelijk langgerekte "poeoeoeoes" wordt vervolgens "pfo". Mama, papa en dada waren al maanden gevestigde waarden en als je haar aandacht trekt, oefent ze bereidwillig nieuwe woordjes als bal en poes in. En als Jolien de volle 2 km in de fiteskar nonsensliedjes zit te kwelen als "maaaar daar kan je toch gewoon niks aan doeoeoeoen", dan zit Lena naast haar met even grote overtuiging "bwabwabwabwa" mee te roepen!

Trappen kruipt ze moeiteloos helemaal op, in de keuken wil ze mee in de potten kunnen kijken, Jolien haar kleine kinderstoel heb ik uit de living weggehaald omdat Lena er altijd op gaat rechtstaan, ze krijgt woedeaanvallen als je haar iets verbiedt en begint van jaloezie te wenen als Jolien op onze schoot zit of Mario en ik elkaar knuffelen, dus het is wel duidelijk: het baby'tje is er helemaal af, wij hebben een volwaardige peuter in huis!

Eerste schoenen! Of ja, toch niet helemaal...

Lena is dus klein en licht, dat bent u waarschijnlijk al beu gehoord. Ter illustratie: op 10 juni is ze 1 jaar geworden, op 14 juni klokte ze bij Kind & Gezin af op 68 cm en 7,06 kg. Ze vindt het gezellig, daar aan de onderkant van de curves. Maar begrijp mij niet verkeerd: ik vind het prima zo. Zo'n petietje is vriendelijker voor de rug, kleren gaan langer mee en ze lokt steevast reactie uit: mensen vinden haar schattig of zijn onder de indruk van wat ze allemaal al kan "voor zo'n kleintje", waarbij ze haar duidelijk op een andere leeftijd schatten. Ik heb trouwens met haar een afspraak gemaakt: ik ga gewoon tegen iedereen zeggen dat ze nog maar 9 maanden is. Dat klopt met haar lengte en gewicht en met het feit dat ze nog geen tanden heeft. Motorisch is ze dan wel wat ver vooruit, maar dat komt dan weer overeen met Jolien op die leeftijd, dus dat ben ik dan weer goed gewend. En over drie maanden vieren we die eerste verjaardag lekker nog een keer! :-)

Maar dat klein zijn heeft dus ook een nadeel. Ik had al een tijdje in de mot dat dit wel eens een probleem zou kunnen worden. Want ons kleintje stapt namelijk al aardig mee aan twee vingers, of op een goede dag heeft ze zelfs al genoeg aan één hand om vooruit te schommelen. En op vakantie vond ze de Franse bodem blijkbaar betrouwbaarder dan de Belgische, want daar is ze geregeld alleen gaan rechtstaan. Tijd dus voor een eerste paar schoenen. Maar ze heeft zo'n kleine voetjes! Al van bij haar geboorte heb ik Bobuxjes klaarliggen, maat small (3 tot 9 maanden), en ik herinner mij dat Jolien daarmee rondliep op haar eerste verjaardag, enkele dagen voor ze echt alleen begon te stappen. Maar in het voorjaar kreeg Lena genoeg van al dat zitten en ontdekte ze een verticaal bestaan en had ze dus sloefkes nodig, maar die dingen bleven altijd maar koeien te groot. Met Pasen (3 april) heeft ze daarom van mijn moeder nog eerst een ander paar Bobuxjes gekregen: newborn voor 0 tot 3 maanden. Ze zaten haar als gegoten! En ook nu nog passen die newborn sloefkes beter dan maat small.

Maar nu ze al vrij vlot stapt is het dus tijd voor een eerste paar schoenen. Met de moed der wanhoop trok ik naar de winkel. Mijn vermoeden werd bevestigd: ze heeft maat 17 en de meeste eerste schoenen beginnen pas vanaf maat 18. Bovendien heeft ze ook een erg smalle voet en daar zijn de meeste modellen niet op berekend. Twee maten 17 waren er, waarvan maar eentje (spuuglelijk dan nog) voor meisjes. Er bestaan wel nog een soort van tussenschoentjes, die wel al het model van een schoen hebben, maar met een zachtere zool. En die begonnen bij maat 17,5. Eerst de tussenschoentjes gepast: duidelijk te groot, duidelijk even wennen, maar ze geraakte er wel nog een beetje mee vooruit. De echte schoenen waren dan weer beter qua maat, maar ze kon er hoegenaamd niet mee stappen. Na lang twijfelen heb ik dan toch voor de iets te grote, zachte tussenschoen gekozen. Lena stapte er vlotter mee en ze waren ook maar de helft van de prijs van die andere schoenen, zodat ze prima als overgang kunnen dienen tot het najaar, waarin we dan hopelijk al aan maat 18 zitten en een echte mooie schoen voor haar kunnen kiezen!

Jolien fietst!

Toen ik Jolien gisteren op school ging halen, was ze boos dat ik er al was, want ze wou nog op de fiets van Esmee. En toen gebeurde er dit:

 

En dat terwijl wij haar nog nooit op twee wielen hebben leren rijden omdat een van de pedalen van haar fiets door te trappen zichzelf uitvijst (vreemde zaak, ik moet er al eeuwen eens mee naar de fietsenmaker geraken). Mijn moederhart bloedt dus stiekem een beetje dat ze zomaar zonder ons heeft leren fietsen, maar ik gloei tegelijk natuurlijk ook van trots en geef onszelf toch een beetje krediet door de vele kilometers met haar loopfiets... En natuurlijk ook hoera voor onze school, waar ze zelf fietsen op de speelplaats hebben en onze stadsjongenen de ruimte krijgen om te leren rondbollen!

Lena 1 jaar!

Mijn lieve, kleine Lena is één jaar! En wat een prachtig jaar was het! We hadden ons helemaal schrap gezet voor de komst van een tweede kind en alle stress die we daarbij verwachtten, maar dat bleek helemaal niet nodig. Lena is (was) een zalig baby'tje dat zich prima alleen weet te amuseren en gewoon helemaal opbloeit als je haar dan aandacht geeft. Meest gehoorde commentaren zijn "amaai, zo'n kleintje", "Amaai, zo'n grote blauwe ogen" en "Amaai ge hoort die echt niet"! Nu ze vlot aan twee vingers meestapt, laat ze zich wat meer gelden omdat ze zo graag wil dat je haar laat stappen en is ze soms gefrusteerd als je weggaat en ze het gevoel heeft dat ze niet mee kan. Maar dat rustige basiskarakter maakt haar toch tot een heerlijk en makkelijk kind. De natuur heeft veel goedgemaakt! ;-)

Zwitserland in het kleinemeisjesbrein

Gisteren was ik met Jolien en Lena onderweg naar het tweede verjaardagsfeestje van mijn heerlijke metekindje Fien. In de Kennedytunnel had Jolien nog hartelijk gelachen om het feit dat zij en Lena door het licht in de tunnel helemaal oranje zagen. In de Craeybeckxtunnel vroeg ze plots: "Mama, was dat hier dat ongeluk met die bus? Waarbij die kindjes verstorven waren?" Het is al van 14 maart geleden, maar het is iets wat echt indruk op haar heeft gemaakt. Net als het verhaal van "de boot die omgevallen is", wat ook nog af en toe terug bovenkomt.

Ik legde haar dus uit dat dat niet hier is gebeurd, maar in een ander land, Zwitserland. "Zijn wij daar al geweest, mama?" Ja, heel eventjes toen jij nog heel klein was, op weg naar onze vakantie in Italië. En ik had eigenlijk zitten kijken om deze zomer misschien eens naar Zwitserland met vakantie te gaan. - Haar reactie had ik echt niet voorzien. "Neeee, ik wil niet, ik ben BANG!" Onmiddellijk huilen, oprechte angst. In de daaropvolgende minuten heb ik haar voor alle mogelijke elementen proberen gerust te stellen. Dat ze niet bang moet zijn om met ons naar Zwitserland te gaan. "Maar die kindjes waren met de juf op reis". Dat ze niet bang moet zijn om met de juf op reis te gaan. Of met de bus. Naar het buitenland, de zwemles of (zoals eind deze maand het geval zal zijn) naar de zee.

En zo merk je pas goed wat er allemaal in dat kleine hoofdje sluimert. Ik hoop dat ik haar heb kunnen geruststellen, maar het heeft mij toch echt geraakt. Natuurlijk wil je je kind het liefst in een veilige bubbel laten opgroeien, en dit verlies van onschuld, de confrontatie met de harde werkelijkheid is ergens heel moeilijk om als ouder waar te nemen. Maar anderzijds weet je dat het je kind sterkt als je haar vanuit een veilige omkadering en in de juiste dosissen met die harde werkelijkheid leert omgaan. En zo zegt dit soort verhalen veel meer over 'groot worden' dan centimeters of kledingmaten.

(Dit is de tekening die Mario na het busongeval maakte - nog altijd een sterk beeld, vind ik)

Florian gedoopt

Vorige week werd mijn zus haar zoontje Florian gedoopt. Ik bereidde Jolien voor op de eucharistieviering door haar een hele uitleg te geven over kindjes dopen en gedoopt worden. Er volgde een denkstilte en toen vroeg Jolien:

"Maar mamaa? Waarom moet dat kindje dood?"

Een van deze dagen neem ik haar mee naar de brandweer om haar oren te laten uitspuiten. Doe je al die moeite om het uit te leggen, luistert ze gewoon niet!

Klimopje

Hela, kleintje, vind je nu zelf 11 maanden niet wat vroeg om trappen op te klauteren?

Published with Blogger-droid v2.0.4

En ondertussen...

Is het hier kalmkes en is het tijd voor een inhaalbeweging:

- Jolien is 4 jaar geworden. We hebben samen een roze kroon met veel glitters gemaakt, zijn naar de film van Plop en het circus gegaan en ze is uitgebreid gefêteerd op alle vertrouwde adressen. Van ons kreeg ze twee spelletjes van Haba, op school mocht ze zelfgebakken wafeltjes uitdelen en verder was het dit jaar al Playmobil wat de klok sloeg. Schattig moment: ik hoorde dat ze vroeger dan gebruikelijk wakker was, hoorde haar 'Lang zal ze leven' en 'Erpy birthday to you' (niet eerlijk van mij, die 'erpy' is er al een tijdje uit, maar zo is hij tenminste wel vereeuwigd) zingen en daarna was het weer 20 minuten stil tot ze riep dat ze wilde opstaan (zo gaat dat hier 's morgens). Even een feestje voor zichzelf gebouwd! :-)

- Lena kruipt al van begin deze maand. En dat was goed te merken aan het spoor van vernieling speelgoed dat ze achter zich naliet. Eerst had ze de neiging om haar rechterbeen te strekken en had ze dus een heel eigen techniek (waarschijnlijk vond ze dat ze te weinig grip had met haar knietjes waar altijd wel een broek of broekkousen rond zaten). Maar ze is dan toch netjes op handen en knieën beginnen kruipen.

- Die handen en knieën hebben alleen niet lang dienst gedaan, want ze ontwikkelde al snel een liefde voor een nog verticaler bestaan. Dat kruipen was gewoon goed om tot bij de wipper te geraken, die blijkbaar de ideale hoogte heeft om haar volle 67 cm (jaja, nog altijd ieniemienie) aan op te hijsen. En die trouwens ook alweer afgedaan heeft. De salontafels vormen inmiddels ook geen enkel probleem meer. Afstandsbedieningen kunnen daarbij op extra belangstelling rekenen.

- We hebben er trouwens een volwaardige tafelgenoot bij. Jolien was tijdens het eten te vaak afgeleid en ribbedebie omdat Lena zich ergens vrij in de nabije omgeving bevond (vaak zichzelf optrekkend aan mijn stoel). En sinds Lena's vrijheid beperkt wordt blijft Jolien beter aan tafel zitten, maar krijgt ook Lena zelf voor het eerst echt belangstelling om eens zelf iets van eten in haar mond te stoppen. Vroeger vond ze broodkorstjes en babykoekjes precies maar vies om aan te raken, schudde ze er eens kort mee en omdat het geen lawaai maakte vloog het daarna onverbiddelijk op de grond. Maar deze week dus niet meer...

- Zelf ben ik een drietal weken geleden overigens weer wat door mijn rug gegaan. Stomweg door een opgevouwen slabbetje terug in het mandje onder de verschoontafel te leggen, daar een lichte rugpijn van te krijgen en daar dan een tikkeltje te vroeg mee te gaan squashen. Ik heb mij nochtans ingehouden omdat ik voelde dat ik hem daarmee weer overbelastte, maar de gevolgen waren wel zwaarder dan ik toen vermoedde. De dag nadien moest ik inpakken om met vrienden enkele dagen naar Redu te gaan, dus toen kreeg mijn rug ook weer nul komma nul rust. Met als gevolg dat ik ongeveer een hele week krom gelopen heb en in Redu iedereen wandelen en fietsen gestuurd heb zodat ik de twee namiddagen ter plaatse aan platte rust kon wijden. Dan nog twee weken stram geweest en nu pas begint de 'knoop' helemaal te verdwijnen. Alleszins: het squashen gisteren en vandaag ging beduidend vlotter dan de vorige keer!


- En voor de geïnteresseerden: aanschouw de schade van mijn fietsaccident...

Botsing

Mijn eerste aanrijding is een feit. Met de fiets, gelukkig. Maar wel knal tegen een voetganger, helaas.

Tussen de Veldstraat en de Opera van Gent, naast het oud justitiegebouw, ligt een stuk eenrichtingstraat met in de tegenrichting een fietspad. Ik reed daarop, volop snelheid aan het maken - en dan rijd ik makkelijk meer dan 20 km per uur. Aan de overkant van de straat waren twee meisjes (midden tot einde twintig, hadden net middagpauze want ze hadden allebei een belegd broodje en een drankje gekocht) halfweg de straat beginnen oversteken. Niet op een zebrapad, gewoon tussen de auto's door die aan het aanschuiven waren om de Kouter op te draaien. Ik stel mij nu voor dat ze dankbaar naar de bestuurder van de auto knikten die hen doorliet, want ze waren duidelijk helemaal niet bedacht op mogelijk verkeer uit de andere richting. En ik kon hen pas zien toen de auto voor hen voortreed. Ik heb nog uit alle macht geremd, maar het voorste meisje kon ik echt niet meer ontwijken. De aanrijding zelf is een klein gat in mijn geheugen. Het volgende wat ik weet, is dat ik op de grond lag, omkeek en zag dat dat meisje echt ónder mijn fiets lag - ik garandeer je: bij dat aanzicht slaat de angst echt om je hart. Gelukkig krabbelde ze al snel overeind, en ik deed hetzelfde. Eindbalans: zij was met haar hoofd tegen de grond geknald, maar had gelukkig nergens last van. Ik heb geschaafde handen en polsen, de muis van mijn rechterhand is gezwollen, mijn linker elleboog is stram en mijn beide knieën zijn geschaafd maar er is wel geen gat in mijn panty's. Goede reclame voor de Hema! Schade aan mijn fiets: de kettingkast ligt eraf en mijn achterrem sleept tegen het wiel. Of mijn wiel staat krom, kan natuurlijk ook.

Toen we allemaal iet of wat bekomen waren, kwam er van aan de overkant plots een man aangelopen. Een onderhoudstechnicus van De Lijn, zo bleek. En een beetje een lolbroek, maar wel van het aangename type. Hij had een grote verbandkist mee. "Van mijn werkgever moet ik die altijd maar meenemen en nu kan ik die EINDELIJK eens gebruiken". En blij als een kind dat een cadeautje mag uitpakken begon hij vanalle zakjes uit die doos te halen en open te knippen. Wattekes. Een flesje ontsmettingsmiddel. Belachelijk grote witte pleisters, die hij in twee knipte en waarna ze nog altijd belachelijk groot waren voor mijn geschaafde knokkels. Toen hij het plastiekje van een rolletje rekverband begon te pulken heb ik hem toch maar vriendelijk tegengehouden, ik was wel genoeg verzorgd. Waarna hij zijn koffertje zonder morren terug dichtklapte en met nog wat gezever links en rechts terugtoog naar zijn witte camionette met geel logo, zichtbaar blij dat zijn werkdag helemaal opgevrolijkt was.

En zo zijn we weer een ervaring rijker, eentje die ik liever niet meer wil meemaken. Ik vraag mij af hoe het met dat meisje is, of ze niet alsnog last heeft gekregen. Ik heb vooral last van stramme handen, die hebben duidelijk de grootste klap opgevangen. En bovenal ben ik blij dat het allemaal niet erger was. En puur uitnieuwsgierigheid vraag ik mij ook af wie hier nu wettelijk gezien in fout was. Ik reed volledig legitiem op dat fietspad, zij staken over zonder te kijken. Maar anderzijds zijn zij zwakke weggebruikers en moet je als bestuurder van een voertuig altijd kunnen stoppen voor obstakels. Voor de verzekering zal dit wel gewoon gedeelde verantwoordelijkheid zijn, zeker? Weet iemand dat?

Dada!

Als ik Lena de laatste weken eens even lekker voor mij alleen had op haar verschoonkussen, begon ik al eens wat vaker echt woordjes aan te reiken. Dada, mama, dat soort dingen. Ze wapperde dan wel met haar beide armen, maar ik had niet altijd het gevoel dat ze al helemaal doorhad wat de bedoeling precies was.

Tot ik zaterdag Mario aan de telefoon had en Lena naast mij op de grond zat te spelen. Ik sluit af met 'dadaaa' en haak in. En van aan mijn voeten hoor ik in een echo 'dadaaa' en begint er iets duchtig te wapperen. Een beetje later dan haar zus, maar ze is nu wel in één klap hélemaal mee met het concept!

Bimbam!

De paasklokken hebben zondag nog iets meer achtergelaten dan alleen maar eitjes...

Kleine meisjes worden groot...

... En dus krijgen ze een kapseltje. Of beter: en dus beslis je om die lange pluizige babyslierten aan haar voorhoofd wat bij te knippen omdat ze altijd in haar ogen hangen. Waarbij je vergeet dat zo'n negenmaandertje hevig met haar kop begint te schudden als je met een schaar zo tegen haar voorhoofd zit te prullen en ze haar handen moet thuishouden. Waardoor je dus geen flauw benul hebt in welke mate je nu nog wat recht aan het knippen bent. En je tere moederhart dus niet onverdeeld gelukkig is met het ongelijke eindresultaat. Maar kom, het kind ziet weer uit haar ogen. Jolien haar babypluizen zijn pas op 1 jaar en 3 maand voor het eerst bijgesnoeid!

Kent iemand het nummer van een goede plastisch chirurg?

Zaterdag, kleedhokje van het zwembad. Ik ben Lena aan het afdrogen en aankleden en om ons alvast de kans te geven om helemaal op te drogen heb ik Joliens badpak en mijn bikini ook uitgetrokken, zodat we als drie blote meisjes een gezellig onderonsje houden.

Jolien begint over mijn borsten en wil een opmerking maken, maar vindt de juiste woorden niet. Ik had door dat het over de vorm van mijn borsten ging, dus ik begin tegen haar: "ja, ik heb grote borsten, ik weet het. Maar dat is niet erg hoor" en weeg ondertussen af welke informatie over de vele voordelen van een beetje boezem ik haar op deze jonge leeftijd wel of niet zou meegeven. Tot ze me onderbreekt: "maar nee mama. Jij hebt zo'n LANGE borsten."

Dat kwam aan! Mijn "ja zeg, dat is wel allemaal uw schuld he" heb ik bij wijze van traumapreventie toch maar voor mezelf gehouden.

"Oei"

"Oei" is niet echt de reactie waar je op hoopt als je thuiskomt en je nieuwe zomerschoenen showt. Al vermoedde ik wel dat dat risico erin zat, want na 10 jaar ken ik Mario al een beetje en vreesde ik dus dat hij ze wat te gekleed zou vinden. Maar het gaat zelfs een stapje verder: hij vindt dat ze mij ouder maken. Hij zal er dus maar aan moeten wennen, want ik heb gemiddeld maar 1 paar zomerschoenen (plus een paar sandalen) en deze zitten ook echt lekker, dus hij zal ze nog veel te zien krijgen. Maar het maakt mij natuurlijk wel nieuwsgierig naar jullie mening. Wat vinden jullie nu eigenlijk écht van mijn nieuwe, all-round zomerschoenen? En om de drempel naar een eerlijke reactie te verlagen geef ik jullie zelfs de kans om helemaal anoniem te reageren dankzij een polletje. Doen!

 

(Let vooral niet op de kwaliteit van de foto: mijn benen zijn in het echt niet grijs-met-een-geweldig-grote-roze-vlek. Ze zijn fluorescerend wit - en dat zal meteen de verklaring zijn voor de erbarmelijke kleurkwaliteit...)

Dromendag #wijvenweek

Count your blessings. Ik denk dat we na een drama als dat van gisteren allemaal weer goed beseffen waar het echt om draait in het leven: gezond zijn, omringd worden door de mensen die je het liefst hebt en je kinderen een veilige thuis geven waar ze gelukkig kunnen opgroeien. Ik droom dan ook vooral van een ondraaglijk licht bestaan. Iedereen gezond en gelukkig. Net genoeg werk om het uitdagend en leuk te houden. Net genoeg geld om je geen financiële zorgen te hoeven maken en zonder te hoeven rekenen op uitstap of vakantie te kunnen gaan. Geen complexen, geen stress. En af en toe een specialleke of wat extra aandacht om den bruis in je leven te houden.

Kinderloze uitjes en weekendjes doen altijd wreed deugd, dus daar droom ik ook echt van. Net als leuke uitstapjes, weekends en vakanties waarvan je weet dat Jolien (en als ze nog wat groter wordt ook Lena) zich er zeker zal amuseren (zoals dit weekend: weekendje Center Parcs met de schoonfamilie. Vierde jaar op rij, een goede traditie. En meteen de verklaring waarom dit mijn laatste bijdrage voor de wijvenweek wordt.). Meer tijd doorbrengen met vrienden die we nu soms te weinig zien naar mijn goesting. Mijn sociaal leven weer wat opkrikken. Niet dat ik zo'n sociaal beest ben - ik steek mijn tijd het liefst in mensen van wie ik al zeker weet dat ze de moeite zijn - maar met twee kleine kinderen en een man die wat allergisch is aan vreemde mensen is dat niet altijd zo makkelijk als ik soms wel wil. Een wijvenweekend is te veel gevraagd, als ik een weekend zonder kinderen moet regelen, dan spendeer ik dat liever met Mario. Maar toezeggen voor een wijvenetentje, dat wordt toch allemaal wel weer makkelijker als de kinderen wat groter zijn, toch?

Maar momenteel word ik behoorlijk in beslag genomen door de droom dat ons huis af zal geraken. Afbetaald zal geraken (gisteren honderd handtekeningen gezet en een schuldenberg rijker geworden. Mooi uitzicht van daarboven, dat wel! Zolang het maar niet zo eindigt...) ;-) Ruim genoeg zal blijken te zijn (want de feitelijke grootte van de hokjes op het plan inschatten vond ik toch allesbehalve evident - toen de vloerplaat er lag moesten we toch ook even slikken: zo klein? Gelukkig staan er nu muren op en blijkt het toch mee te vallen. Al probeer ik Mario mentaal voor te bereiden op een minihuisje (dan kan het alleen maar meevallen): dan strek ik mijn armen uit en zeg ik "en zo breed wordt onze living" *grijns*). En dat ik er iets moois van kan maken. Want ik had wel een heel duidelijk beeld van de functionele opdeling van ons huis, maar materialen, kleuren, afwerking... Veel mensen dromen net om deze reden van zelf bouwen, maar hier zou ik dus net zwaar de mist in kunnen gaan. Zo zie ik graag lichtgrijze bakstenen. Maar die worden met een speciaal procédé gemaakt en zijn daardoor duurder, en daar hebben wij geen geld voor over. Doe mij dan maar een vierkante meter binnenruimte meer. Dus heb ik een andere, donkerdere baksteen gekozen, waarvan je dan in een showroom een vierkant metertje gemetst ziet staan. En dat metertje stond mij wel aan. Maar wat gaat dat geven als je daar een heel huis in maakt? En dan fiets je door Gent en probeer je huizen in dezelfde kleur te zoeken, maar dat vervaagt gewoon, en dat gaat alle kanten uit. En op den duur wees ik bijna pikzwarte huizen aan en begon ik te twijfelen van 'oei, dat ziet er toch donker uit'. En vooral: in die showroom stond ook nog een muurtje in 'onze' baksteen in de volle zon. En toen zag ik daar precies niet zoveel grijs meer in. En typ maar eens Forum Cromo in bij Google afbeeldingen... Sindsdien ben ik doodsbang dat wij gewoon een kakbruin huis gaan blijken te hebben! Dus ik droom dat mijn droom geen kakbruine nachtmerrie wordt!

Moh, kijkt nu. We zitten hier met een mening. #wijvenweek

Een mening, zeg. Ik ben niet zo goed in zomaar een mening hebben. Ik ben mij er te scherp van bewust dat aan elk verhaal twee of soms wel meer kanten zitten. En ik hoor die ook graag allemaal, zo onbevangen mogelijk, voor ik mij een mening vorm die ik dan zomaar durf te poneren. Ongemeen boeiend en leerrijk om bij echtelijke twisten beide versies eens te horen! Meteen de reden waarom ik zo moeilijk op iemand boos kan zijn: ik begrijp zijn of haar kant van het verhaal te goed. Ik had advocaat moeten worden. Of bemiddelaar.

Ook achter de grote maatschappelijke thema's waar iedereen zomaar een mening over lijkt te hebben gaan échte mensen schuil en zo verschilt dat maatschappelijke verhaal toch telkens weer, afhankelijk van de persoon die zijn versie ervan doet. Daarom probeer ik niet zomaar iedereen over dezelfde kam te scheren. En ook al heb ik die neiging nogal snel (die leeftijd, die kleding, die uitstraling - die zal wel zus of zo zijn), toch probeer ik niet te snel over iemand te oordelen. Ik kan mij bijvoorbeeld doodergeren aan slechte chauffeurs, wegpiraten die het verkeer onveilig maken. Als ik ongeduldigaards zie die per se voorbij willen steken en daarbij voetgangers of fietsers in gevaarlijke situaties brengen, dan vind ik dat de verkeerscontrole en de bijhorende straffen veel te mild zijn. Drinken en rijden gaan voor mij ook totaal niet samen. Punt. Ha kijk, toch een duidelijke mening! En u krijgt er nog eentje, zomaar: ge blijft met uw fikken van uw eigen en andere kleine kindjes af! Maar die zijn dan ook gemakkelijk. Er zijn veel meer situaties in een grijze zone, waar het bijlange zo duidelijk niet is. Ik vind mezelf een heel oplettende en goede chauffeur, maar ook ik ben tijdens het rijden al eens verstrooid geraakt of heb een inschattigsfout gemaakt waardoor ik lompe of misschien zelfs gevaarlijke situaties heb gecreëerd waar andere chauffeurs mij toen hartgrondig voor vervloekt hebben. Van die situaties waar ik mezelf naar het hoofd zou slingeren dat ik wel eens mocht leren rijden. En dus probeer ik het gedrag van anderen wel eens te nuanceren (soms tot grote ergernis van Mario). Ik ben blij dat er mensen zijn die een mening willen aannemen en daarvoor op de barricaden gaan staan, of aan politiek gaan doen. Maar in maatschappelijke debatten heb ik te vaak het gevoel dat ik niet alle facetten ken en er dus niet zomaar een mening over kan hebben. En dan hoor ik heel graag de persoonlijke verhalen die achter zo'n maatschappelijk debat schuilen. Pas als ik er echt iets van afweet, zal ik mij in een debat moeien, en anders luister ik liever naar de menselijke kant van die grote verhalen. Dus wat denk je? Zullen we samen eens kleine menselijke fouten zonder erge gevolgen nuanceren, of zetten we gezellig een boompje op over de manier waarop je in Nederlandse teksten aanhalingstekens hoort te noteren, over het feit dat er voor een dubbelepunt geen spatie hoort te staan (in het Frans is dat zo, wist je dat?), dat het €-teken vóór het bedrag moet staan, of over hoe ik het oneens ben met de juiste manier om het beletselteken te noteren?

Guilty pleasures en kleine kantjes #wijvenweek

Chocolade. Cliché, cliché, maar het is enkel met de nodige rationele zelfbescherming dat ik erin slaag om mijn drie maaltijden per dag niet enkel uit chocola en koekjes (kwestie van gevarieerd te eten) te laten bestaan. Als ik alleen moet eten voel ik mij altijd zo zielig (klein kantje!) dat de verleiding nog sneller van achter het hoekje komt piepen, maar in mijn meer dan dertigjarige bestaan heb ik al genoeg zelfbeheersing opgebouwd om zelfs dan te zorgen dat ik in de meeste gevallen toch maar eerst een minimum aan normaal voedsel naar binnen speel. Kortom: ik mag blij zijn dat ik een vent heb die voor de nodige sociale controle zorgt en vooral: dat wij ook 's middags samen eten, of ik zou nogal de spuigaten uitlopen. Maar ook dan speel ik nog genoeg zoetigheid binnen. Standaardbeleg op mijn boterham is choco. Alhoewel, sinds Jolien enkele maanden geleden een pot strepenchoco afbedelde en er na één boterham niet meer van wilde eten ben ik overgestapt op strepenchoco van de GB. Volgens mij zit er in het witte spul nóg meer suiker dan in de gewone choco en is het dus niet slim dat dat nu mijn basissmeersel geworden is, maar er is niets aan te doen. Mijn nieuwe nummer één. Afgewisseld met af en toe eens chocoladekorrels of een bouchéeke. En ook salami of nekeer iets anders, maar dus toch voornamelijk chocoladegerelateerde dingen. En na het middag- en avondeten snoep ik een dessertje en ook daar zit meestal wel iets van chocolade in, aan of op.

Zo gesteld valt het wel nog mee, maar dat heeft dus vooral met zelfbeheersing te maken. Au fond ben ik een echte snoeper. Willen we op restaurant een menu eten en staat het dessert mij niet aan, dan is de kans groot dat ik een ander menu kies of voor à la carte ga. Het dessert is het orgelpunt van een dineetje op restaurant! Het is ook bedroevend hoe weinig mensen mijn liefde voor taart en patékes van bij de bakker delen. En er zijn ook dingen die ik bewust enkel per uitzondering koop omdat ze anders toch maar in één keer op moeten: orangettes, van die koekjes met een laagje kersengelei en witte chocolade bovenop, zwarte zebracakejes, matadi-koekjes, délichocs, ... Toegegeven, soms kost het moeite om zo'n verpakking in één keer op te eten, maar ik heb al meermaals bewezen dat ik over het nodige doorzettingsvermogen beschik. En laat geen zak M&M's met noten in mijn buurt achter. Ook altijd héél gevaarlijk. Wist je trouwens dat je die niet zomaar willekeurig mag opeten? Neenee, M&M's eet je in reeksjes van twee van dezelfde kleur. En dan is het spannend of je op het einde van de zak nog enkelingen overhoudt. Ik beleef zoveel lol in mijn leven! Nu ik eraan denk, ik betwijfel of ik ooit al een zak zonder restjes heb getroffen. Alleszins, de volgende keer dat u de bodem van een zak M&M's bereikt, denkt u aan mij, wedden?

Een ander klein kantje (ik zou het gerust een basiskenmerk van mijn karakter durven noemen) is dat ik een echt speelbeest ben. Ik ben altijd te vinden voor een spelletje! Je moest mij zien stralen als ik eens vier kaarters bijeen weet te krijgen! En de reden waarom ik squash is niet zozeer voor het sporten, maar vooral voor het spelletje. Ik ben zo bezig met die bal pakken en slim terugspelen dat ik vergeet dat ik daarbij aan het lopen ben. Ik ben voor veel spelletjes te vangen. Tussen twee zinnen door even mijn hersenen ontladen met een volslagen hersenloos spelletje Bejeweled Blitz op Facebook (versla mij maar, ik daag u uit!), of de juiste strategie uitdokteren tijdens het kaartspel van Kolonisten... Ik kan daar zó van genieten, zou er alles voor laten vallen. Wel doodjammer dus, dat ik een vent uitgekozen heb die helemaal niets van spelletjes moet weten. Als toegeving speelt hij wel eens Yatzee, maar als ik per toeval twee keer op rij win, is het weer gedaan voor een paar maanden. En zijn tegenvoorstel van "om het eerst 50 sit ups" was misschien wel lief bedoeld, maar het is toch niet helemaal wat ik onder een spel versta...

Beautyqueen in het diepst van mijn gedachten #wijvenweek

Ik laat mijn slanke lichaam perfect tot zijn recht komen met zorgvuldig uitgekozen kleding, straal natuurlijke schoonheid uit, heb glanzend en doorvoed krullerig haar en word wakker met een frisse bloemengeur rond mij. Of althans: in mijn hoofd is dat zo. In werkelijkheid schijnt mijn buikje zich er niet van bewust te zijn dat ik één keer per week ga squashen en op goede dagen tot 8 kilometer fiets (2 km naar de crèche - heen-terug en nog eens heen-terug), en rolt het zich dus onflatterend uit over de rand van mijn rokje als ik ga zitten. Want rokjes, dat draag ik wel, maar mijn kleerkast is een stuk beperkter dan de garderobe van de gemiddelde shopgekke vrouw. Ik mag nog met zoveel goesting, verlangen en goede wil naar de winkelstraat trekken, de vele teleurstellingen en frustraties in het pashokje zorgen dat ik na nog geen 1,5 uur (het equivalent van 3 kledingzaken, zoiets?) zin heb om te beginnen gillen, de strijd staak en blij ben dat ik weer naar huis mag - naar mijn zes vertrouwde rokken die mij wél goed passen (of toch de meeste ervan). Van smokey eyes weet ik dan wel weer alles - in theorie, uit de Flair. Ik gebruik geen make-up. Ik heb er als student een tijdje mee geëxperimenteerd, maar na negatieve feedback van een vriend die zo'n goede vriend was (en nog steeds is) dat hij dat soort dingen ook luidop tegen mij durfde te zeggen, heb ik het opgegeven. Nu valt mij vooral op dat ik maar zelden vrouwen zie met echt geslaagde, flatterende make-up - en al zéker niet als ze zich eens extra in de verf zetten voor een feestje. Let er maar eens op! En dus speel ik op veilig en gebruik ik niks. Maar ben ik wel heel stiekem jaloers op vrouwen die wél subtiel hun mooiste kantjes kunnen benadrukken. Mijn ochtendritueel bestaat dus uit gezicht wassen met water, lenzen insteken, haar kammen. Endadist. Zelfs aan dagcrème kom ik niet toe. De meest van die crèmekes vind ik maar muf rieken. En je smeert dat wel op je gezicht, dus als dat muf riekt, hangt dat de hele dag in je neusgaten! Maar dat is maar een excuus, natuurlijk. Het ligt geheel aan mezelf dat ik er gewoon de tijd niet voor neem. Moet ik misschien toch maar eens gaan doen... Net zoals vaker naar de kapper gaan. Daarmee kom ik ook in de verste verte niet aan het vrouwelijke gemiddelde. Toen ik Mario onlangs speels wilde tonen dat ik mij altijd zo glamoureus voel als ik mijn haar van onder mijn sjaal trek en er met reclame-achtige vering weer bovenop laat vallen, maakte hij mij pijnlijk duidelijk dat dat van die glamoureuze vering hoegenaamd niet overkwam, want hij vroeg enkel "wat staat gij daar nu zo raar met uwe kop te zwaaien?"

Het mag dus duidelijk zijn dat ik niet echt glamoureus ben. Maar gelukkig ook geen gedrocht - Moeder Natuur is mild geweest voor mij. Zoom je in, dan vind je altijd wel iets om over te klagen, maar ik ben best tevreden over het totaal. En dat ik mij goed in mijn vel voel, is ook enkel mogelijk doordat ik omgeven word door mensen die mij respecteren en graag zien om wie ik ben. Als je partner elke dag zaagt dat je te dik bent, dan kan je je onmogelijk goed in je vel voelen, zelfs al heb je een kilootje meer. Als je elke dag tegen jezelf zaagt dat je te dik bent, zie je op den duur niet meer dat je er best wel mag zijn, ook met dat kilootje meer. En dus probeer ik blij te zijn met wie ik ben, soigneer ik mezelf binnen mijn eigen capaciteiten en ben ik maar heel af en toe teleurgesteld dat ik enkel in het diepst van mijn gedachten een échte beauty queen zal zijn, want natuurlijke schoonheid en een mooi karakter waardeer ik nog het meest van al!

Medisch onderzoek K1

Jolien heeft haar eerste medisch onderzoek gehad. Leuk om nog eens te weten hoe groot/klein en zwaar/licht ze nu eigenlijk is.

Met haar lengte van 95,8 cm zit ze tussen P3 en P 10 en haar gewicht van 14,5 kg brengt haar ergens tussen P10 en P25.

Een wijf #Wijvenweek

Heb je het gemerkt? Er hing lente in de lucht vandaag! En wie af en toe een ommetje maakt in Blogland, weet dat er nog iets anders in de atmosfeer broeit. Morgen barst de Wijvenweek namelijk in alle hevigheid los. Mocht ik toch net die ene lezer treffen die het nu in Keulen hoort donderen: hier vind je er alles over. En nog wonderbaarlijker: ik doe mee. Ik heb nochtans geen vijfendertig paar schoenen en ik kan prima kaartlezen, maar toch ben ik een wijf. Niet zo moeilijk, zit er bij mij al van bij de geboorte in. ;-) Voor mij wordt de echte uitdaging om het over mezelf te hebben, en niet louter te figureren als een nevenpersonage in de verhaaltjes over mijn meisjes. Ik zal niet elke dag schrijven, maar hanteer wel één persoonlijke regel: eerst zelf schrijven en pas daarna andere blogs lezen. Zodat ik zeker mijn eigen verhaal doe.

Published with Blogger-droid v2.0.4

Allergievrij lichtgewicht

Het begon met een hoestje in november. Hoestsiroop bracht geen soelaas, dus werd de aërosol ingevoerd. Lena werd gemeten en gewogen en ietwat te licht bevonden. De medicijnen raakten op en de hoest kwam terug, dus keerden wij weer naar mevrouw de kinderarts. Meten, wegen, opnieuw te licht, maar ze zat nog op de curves, dus zorgwekkend was het niet. Wij aërosolden verder en toen alle symptomen overtuigend verdwenen waren, werd het aërosollen gestaakt. Waarop binnen de 24 uur alweer rochels optraden en haar ademhaling begon te piepen. Dus mocht mevrouw doktoor opnieuw medicijnen voorschrijven, meten en wegen, en deze keer namen de curves afstand van Lena's lengte en gewicht en werd een calorierijk dieet voorgeschreven. De medicijnen raakten op en als we even met aërosollen stopten, keerden de slijmen en hoest bliksemsnel weer, dus verblijdden we de dokter twee weken geleden opnieuw met een bezoekje.

6,150 gram
64 cm

+150 gram op een maand, dat was beter dan de +100 gram van de vorige maand. Maar de curves stegen sneller dan de +150 gram waar Lena op afklokte. En dat ook haar groei leek te stagneren vond de kinderarts deze keer toch zorgwekkender. Zeker als je rekening houdt met alles wat ze op een dag eet: fles van 180 cc + 6 schepjes poeder, +/- 125 gram groentenpuree (vaak wat minder, patatten zijn niet haar favoriet) met een fles erachter waarvan ze 100 à 150 cc opdrinkt, 2 potjes van 100 gram fruitpap met een fles van 180 cc erachter die ze soms zelfs helemaal uitdrinkt, een fles van 180 cc + 6 schepjes poeder (gewoonlijk helemaal op), en voor het slapengaan nog een flesje van ongeveer 120 cc met 4 schepjes poeder.

Ze eet dus voldoende, maar schijnt er weinig profijt uit te halen. Om geen enkele denkpiste uit te sluiten, besliste de kinderarts daarom om een bloedonderzoek uit te voeren naar voedingsallergieën. Er werden twee tubes bloed uit haar kleine lijfje gekneed en we moesten uit voorzorg op sojamelk overschakelen. De kinderarts is nu onverwacht afwezig tot en met 27/2, maar een collega wist alvast door te geven dat er geen allergieën vastgesteld zijn. Dat weten we dan ook weer. Oef!

En nu heeft het schaap van al dat aërosollen spruw opgelopen en mocht ik er dus weer mee naar een dokter draven. Vervangende huisarts deze keer (want de onze is tijdens de krokusvakantie blijkbaar met congé). Op zijn aanraden laten we nu de Ventolin uit de aërosolcocktail van Ventolin, Atrovent en Pulmicort.

En zo hebben we een klein kindje dat veel eet, maar om onverklaarbare reden knuffelig klein blijft (behalve dan dat ze misschien wel een rustig karaktertje heeft, maar wel alles wil zien en volgen, overal bij wil zijn en haar fysieke vaardigheden aan ijltempo ontwikkelt - allemaal dingen waar je lekker veel calorieën mee verbrandt), en niet hoest zolang we haar een keer of twee per dag stomen. En gelukkig blijft zij daar altijd even vrolijk en onverstoorbaar onder. Alleen met dat bloed prikken kon ze niet echt lachen!

Ze zit

Trouwens, Lena zit. Al een week of twee, maar dat wist u nog niet. En blijkbaar moet je daar veel bij praten, bij kunnen zitten. En vergt zitten zoveel energie dat de kwijlsluizen niet meer gesloten kunnen worden. Maar voortaan ziet Lena de wereld vanuit verticaal perspectief!

Drukverlies

Ik had wel de hele avond zelfvoldaan naar de naald in de groene zone op de drukmeter van de chauffage kunnen staren. We zijn vorige nacht met z'n allen bij mijn schoonouders gaan logeren om intiem te gaan tafelen, maar vandaag volgde een thuiskomst in een huis van amper 8,5 graden, met twee bibberende kindjes en een analyse van het buizenstelsel in de kelder tot gevolg... De living begint nu pas weer op temperatuur te komen, ik heb te veel spinnenwebben gezien voor een zondagavond en heb een ongezonde dosis stress gehad, maar ik ben zooo trots dat ik onze chauffage weer aan de praat heb gekregen! Met ook een pluim voor de cool en het kindertainment van Mario!

Published with Blogger-droid v2.0.4

Slaapwel meme Anna

Gisteren hebben we afscheid genomen van meme Anna, de grootmoeder van Mario, en sinds het overlijden van mijn grootvader de enige grootouder die we samen nog hadden. Het laat toch een leegte achter, grootouderloos worden. Er verdwijnt een hele generatie uit onze stamboom en dat heeft een licht beangstigend effect...

En deze keer liggen leven en dood opnieuw dicht bij elkaar. Mijn schoonfamilie legde sinds maandag de lange weg af naar het afscheid van gisteren, en mijn eigen familie houdt gespannen de adem in voor de nakende geboorte van het vierde kindje van mijn zus. Spirelli is pas uitgerekend voor 8 februari, maar mijn zus is altijd te vroeg bevallen en moest eind november al weeënremmers pakken, en zo is iedereen er stellig van overtuigd dat we nog voor eind januari de nieuwe telg zullen mogen verwelkomen!

Pluisje

Pluisje. Zo noem ik Lena liefkozend het meest. Ik ga nog moeten opletten, of ze denkt over een paar maanden dat ze ook effectief Pluisje heet. Ze is zo'n heerlijk superbaby'tje dat het moeilijk te vatten is dat ik haar hier nog niet vaker bewierookt heb. Ze gaat met sprongen vooruit, maar daar ga ik nog eens een aparte post over maken. Dat ze klein is, daar wilde ik naartoe. Net als Jolien, dus ik ben eraan gewend om mij niet blind te staren op de cijfers en gewoon vast te stellen dat ze zich prima ontwikkelt en er dus niets aan de hand is. Er zat de voorbije 1,5 maand ook een hoestje in de weg, dat de eetlust volgens mij toch een stuk geremd heeft. Maar nu eet ze al een paar weken beter en ik was ervan overtuigd dat zich dat ook in de cijfers zou vertalen (want ik begin de kleren in maatje 62 grondig beu te worden - tijd dat ze daar eens uit groeit). De controle bij de kinderarts leverde dan ook een verrassend en teleurstellend resultaat op: 63 cm en ocharme 5,960 kg. Waar ze zich in december nog aan de onderste curves vastklampte, dondert ze er nu genadeloos af.

En zodoende moet de baby op dieet. Bij elke voeding die ze krijgt wordt het onze missie om haar zoveel mogelijk calorieën te laten opnemen. en omdat chocomouskes helaas nog uit den boze zijn, zal dat op de volgende manier gebeuren:

- bij de groentenpap een flinke scheut olijfolie
- echte Vitabissen (en niet meer van die glutenvrije) in de fruitpap
- en in alle flessen een paar scheppen van dat poeder met vanillesmaak (ik was daar altijd tegen gekant, maar nu moet het dus van madam doktoor)

PS: vergelijk gerust met Jolien toen ze zeven maanden was

Groenten- en fruitpwaap pwaap pwaap

Mist u hier niets? Buiten blogberichtjes in het algemeen dan, want inderdaad: door al dat kinderen grootbrengen, centen verdienen, huis houden en huis bouwen schiet het bloggen er een beetje bij in. Maar ik bedoel dus: Lena is al meer dan zeven maanden oud (ja, verschiet maar eens goed - ik documenteer mijn achterstand één dezer) en hier is nog geen enkele foto verschenen van een met wortelpap besmeurde baby. Ik heb ze nochtans wel hoor, die foto's. Maar toen we op 5 november met de eerste lepelhapjes begonnen, was dat niet bepaald een succes. Lena wist hoegenaamd niet wat ze met die dikke brei in haar mond moest aanvangen. Na drie schepjes zat ze onbedaarlijk te wenen en toen ze met haar mond vol wortelpap een hoestbui kreeg en helemaal over haar toeren raakte omdat ze zich zo in haar groentenpap verslikte, heb ik mijn martelpraktijken gestaakt en haar gewoon haar geliefde fles gegeven. Jolien had al 'meegeholpen' om de wortelpuree te maken (ze was begot bang van het lawaai van het mixertje van de Babycook) en was dolblij dat zij de rest kon buitmaken. Tweede dag, zelfde scenario. Lena begreep totaal niet waarom ze niet gewoon haar fles kreeg en verslikte zich keer op keer in de groentenpap, dus na drie happen hielden we het allebei voor bekeken. En kaapte Jolien gretig de overschot weg, waarmee zij die dag toch ook al zeker één portie groenten binnenhad. Elk nadeel heb ze voordeel... De begeleidsters van de crèche wisten al dat ik met vaste voeding zou beginnen, dus maandag heb ik doorgegeven dat het niet bepaald een succes was, maar dat ze het van mij ook alvast mochten aanbieden. Jolien was als baby van bij de eerste hap nieuwsgierig naar die lepel en alles wat daarbij kwam kijken, dus ik vond het zo moeilijk om nu in te schatten of het gewoon een kwestie van gewenning was, of dat Lena er simpelweg nog niet klaar voor was. 's Avonds was hun oordeel was duidelijk: onze anders immer vrolijke Lena had zich zo kwaad gemaakt dat ze na een paar lepeltjes groentenpap gewoon bordeaux zag en daar waren ze danig van onder de indruk. Poging 1 werd gestaakt en Lena kreeg lekker haar vertrouwde flessen om aan haar zuigbehoefte te voldoen. Weg lepel.

Ik heb haar dan een goeie week rust gegund, maar poging twee speelde zich volgens hetzelfde scenario af. Ze had dan ook een lelijk hoestje en moest aërosollen en daar dan nog het hele lepelgedoe bij, dat was precies wat veel voor ons kleine baby'tje dat nog zo'n grote zuigbehoefte had. Dus is de hele operatie weer enkele weken stilgelegd en ergens eind december hebben we nog maar eens een nieuwe poging gewaagd, met fruitpap deze keer. En toen ging het al een heel klein beetje beter. Dus sindsdien kreeg ze elke dag een tiental lepeltjes fruitpap (uit een potje - die textuur is veel fijner dan de zelfgemaakte van thuis of in de crèche) en daarna haar zo geliefde fles. En nu, sinds een tweetal weken, is de hoest goed onder controle en lijkt de liefde voor de lepel ook geleidelijk mee op te bloeien. Fruitpap blijft haar favoriet, daar lepelt ze al vlot een potje van weg. Groentenpap kan op minder enthousiasme rekenen, maar ook daarmee komen we er op een dag wel. Ze heeft haar eigen tempo, ons kleintje. Nog altijd ruim binnen de verwachtingen, maar na een wervelwind als Jolien (die zich op deze leeftijd al aan de spijlen van haar park probeerde recht te trekken), is het toch aanpassen aan het gezellige tempo dat een doorsnee kalme baby erop nahoudt...!

Jolien op schaatsen

Tijdens de kerstvakantie waren we in Middelkerke, op een appartement dat uitkeek over de kerstmarkt voor het Casino. De hele vakantie lang heeft Jolien gebedeld om te mogen schaatsen op de ijspiste die daar aangelegd was. En op de laatste dag waren mijn argumenten op en ben ik dan toch gezwicht. Ze stond te popelen om de schaatsen aan te trekken. Ik heb zelf eerst nog eens een rondje geschaatst om alvast wat stevig op mijn benen te staan. En dan stapte Jolien zonder verpinken op het ijs. Aan de rand en aan mijn twee handen hebben we dan samen een rondje gereden gewandeld. Dat leek wel even genoeg voor Jolien. Ik wilde graag nog eens een rondje écht schaatsen, dus liet ik haar van aan de kant toekijken. En toen ik daarna van de piste dacht te stappen, wilde zij er terug op. Na enkele rondjes hebben we dan een kleuterschaatshulpje bemachtigd en daarmee was ze zowaar op haar eentje weg. Twee keer is ze zwaar tegen de vlakte gegaan en heb ik tranen moeten wegkussen, maar daarna 'schaatste' ze resoluut verder. En na drie kwartier heb ik haar onder luid protest van het ijs moeten dwingen. Na Svetlana Bolshakova voelt nu ook Kevin van der Perren de hete adem van haar concurrentie in zijn nek!